- poeta i żołnierz AK, poległ w Powstaniu Warszawskim, walcząc w batalionie harcerskim "Parasol". Należał do kręgu literackiego konspiracyjnego pisma "Droga". W wizyjnej liryce filozoficzno-moralnej, związanej z tradycją romantyczną (Juliusz Słowacki, Cyprian Kamil Norwid) i nurtem poetyckiego katastrofizmu, dał przejmujący wyraz tragedii okupacyjnej swego pokolenia. Wolny od martyrologii, stoicki patriotyzm Baczyńskiego wyrastał z dramatycznego konfliktu między dążeniem do pełnej niezależności osobistej i artystycznej a moralnym nakazem żołnierskiego i pisarskiego uczestnictwa w walce, mimo wiążącego się z nią nieuchronnego zła. Zbiory wierszy wydane konspiracyjnie: "Wiersze wybrane" (1942) i "Arkusz poetycki" (1944); pośmiertnie "Śpiew z pożogi" (1947), "Utwory zebrane" (t. 1-2, 1961), wybór "Poezje" (1977). Uznany powszechnie za najwybitniejszego twórcę pokolenia wojennego, Baczyński stał się obiektem swoistego kultu, którego przejawem jest m.in. popularność pieśni z jego tekstami w interpretacji Ewy Demarczyk, z muzyką Zygmunta Koniecznego.